Είδος: Indie Rock
Κυκλοφορεί: 12 Σεπτεμβρίου 2011
Οι Girls πληθαίνουν, σοβαρεύουν και κυκλοφορούν έναν υποδειγματικό, εθιστικό indie rock δίσκο.
Μία ακρόαση του Father, Son, Holy Ghost είναι αρκετή. Το εν λόγω album είναι από τα λίγα που σε κερδίζουν τόσο γρήγορα, από αυτά που μετά το πρώτο άκουσμα δεν σου αφήνουν αμφιβολίες ότι θα τα ακούσεις ξανά και ξανά... Ως χαϊδεμένοι του Pitchfork, το οποίο δεν έχει σταματήσει να τους εκθειάζει από την αρχή της καριέρας τους, οι Girls έχουν βρει αρκετούς επιφυλακτικούς αμφισβητίες και έχουν διχάσει τους κριτικούς. Το νέο τους πόνημα, όμως, είναι η τρανταχτή απόδειξη ότι οι κύριοι του Pitchfork είχαν δίκιο εξαρχής!
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς στο δίσκο αυτό; Συνθέσεις απλές και μεστές, που σε χτυπάνε κατευθείαν και σκαλώνουν με πείσμα στη μνήμη σου. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι ηλεκτρικές κιθάρες (που δεν απέχουν πολύ από το να εκλείψουν, με την επέλαση της ηλεκτρονικής μουσικής...), οι οποίες συχνά πυκνά μας χαρίζουν υπέροχα solo υψηλού επιπέδου. Υλικό άφθονο, κομμάτια ως επί το πλείστον μεγάλα σε διάρκεια, που όμως δεν κουράζουν καθόλου. Ισορροπία ανάμεσα σε υψηλούς και χαμηλούς τόνους, ώστε να υπάρχει η ανάλογη ποικιλία. Στίχοι γεμάτοι αμεσότητα και ευαισθησία, με έναν Christopher Owens να μοιάζει ηφαίστειο συναισθημάτων που εκρύγνειται. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στην ομολογουμένως ιδιαίτερη φωνή του, η οποία ξενίζει πολλούς, αλλά τελικά αναδεικνύεται σε βασικό παράγοντα της ταυτότητας του συγκροτήματος. Εξάλλου, αν δεν υπήρχε και κάτι το διαφορετικό, δύσκολα θα ξέφευγαν από τις επιρροές τους.
Και μιλώντας για επιρροές, στο album αυτό εντοπίζει κανείς πολλές. Οι Girls μοιάζουν να έχουν ξεθάψει τη μισή ιστορία του classic rock των 60's και 70's, από τον Paul Simon και τους Beach Boys, μέχρι τους Deep Purple και τους Pink Floyd. Σε σημεία, βέβαια, υπάρχει έντονο και το alternative rock στοιχείο των 90's. Και ενώ το να βασίζεσαι τόσο πολύ στο μουσικό παρελθόν δεν είναι και ό,τι καλύτερο, στην περίπτωση των Girls δεν μπορούμε να μην το συγχωρήσουμε, μιας και το κάνουν πολύ παραπάνω από καλά!
Επειδή όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, το Indiego Sound θα προτρέψει ακόμα και τον πιο δύσπιστο αναγνώστη να ακούσει το αριστουργηματικό πρώτο single Vomit. Είναι αρκετό για να πειστεί κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με ένα από τα σπουδαιότερα albums της χρονιάς.
Βαθμολογία: 8½
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου