30.9.12

Green Day - ¡Uno!

Είδος:  Punk Rock  /  Pop Punk
Κυκλοφορεί: 
24 Σεπτεμβρίου 2012

 
     Μετά το "στραβοπάτημα" του 2009 με το δίσκο "21st Century Breakdown", οι Green Day κάνουν στροφή, απλουστεύοντας τον ήχο τους. Αυτή τη φορά δεν το έψαξαν και πολύ. To "¡Uno!", πρώτο μέρος της τριλογίας από albums που θα κυκλοφορήσουν μέχρι τον Ιανουάριο, είναι ένα κλασσικό Green Day album, στο οποίο το συγκρότημα κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά: παίζει άμεση, ξεσηκωτική, γκαζωμένη pop punk. Μπορεί αυτό να μην έχει να πει πολλά σε κάποιον που έχει ασχοληθεί με την παλαιότερη δισκογραφία τους, μπορεί να μην έχει να προσθέσει κάτι ουσιαστικό, αλλά τουλάχιστον είναι κάτι το αυθεντικό. Καλύτερα να είσαι ο εαυτός σου κι ας επαναλαμβάνεσαι, παρά να πας για κάτι διαφορετικό χωρίς να μπορείς να το υποστηριξεις. Εξάλλου, τα θαύματα τύπου "American Idiot" δύσκολα συμβαίνουν δεύτερη φορά...
     Το πρόβλημα του "¡Uno!" δεν είναι άλλο από τις συνθέσεις του. Περίπου τα μισά τραγούδια του δίσκου δεν κάνουν ούτε για b-sides από τριτοτέταρτα singles, με αποτέλεσμα το κουμπάκι next να παίρνει φωτιά. Τα δυνατά του χαρτιά είναι καλά μεν, αλλά δεν αποτελούν και κάτι το ξεχωριστό. Είναι εμφανές ότι το συγκρότημα είχε συγκεντρώσει άφθονο υλικό για να γεμίσει 3 δίσκους. Γιατί δεν κρατούσε τα καλύτερα ώστε να φτιάξει έναν δίσκο με μία πολύ δυνατή συλλογή, αντί να μας βομβαρδίζει με ανούσια τραγούδια; Το ερωτημα είναι αυταπάντητο και σίγουρα η κίνησή τους αυτή δεν είναι κάτι που τους τιμά. Albums σαν το "¡Uno!" δίνουν νόημα και ουσία στη λογική των itunes και κατά την άποψη του Indiego Sound δε βοηθούν τη μουσική.
     Εν πάσει περιπτώσει, στεκόμενοι στην ουσία των πραγμάτων, το 9ο αυτό album των Green Day είναι ένα αξιοπρεπές βήμα, που θα ικανοποιήσει όσους δεν έχουν υψηλές προσδοκίες. Συγκρινόμενο, ωστόσο, με αντίστοιχες κυκλοφορίες, δεν καταφέρνει να σταθεί στην πρώτη γραμμή.

Βαθμολογία:  6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Nuclear Family , Stay The Night , Angel Blue , Oh Love

26.9.12

Mumford & Sons - Babel

Είδος:  Indie Folk
Κυκλοφορεί: 
24 Σεπτεμβρίου 2012


     Μετά την έκρηξη των πωλήσεων του Sigh No More, οι οποίες ξεπέρασαν κάθε προσδοκία, οι Mumford & Sons επιστρέφουν με το δεύτερο δίσκο τους, πλέον με τον αέρα των πρωτοπαλίκαρων της βρετανικής new folk σκηνής. Και η αλήθεια είναι πως όσο μας "έπεισαν" ότι αντιμετωπίζουν σοβαρά τη μουσική τότε, άλλο τόσο μας "πείθουν" και τώρα. Παρόλα αυτά, το Babel δεν είναι και αποτυχημένο 2ο album.
     Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το συγκρότημα δεν είχε και δεν έχει την αυθεντικότητα ενός γνήσιου folk καλλιτέχνη. Το Babel δεν είναι ακριβώς ένας folk δίσκος, παρά τον τυπικό χαρακτηρισμό "indie folk". Ουσιαστικά είναι ένας pop δίσκος, με folk αμφίεση. Και ως τέτοιον πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε. Η αποδόμηση των κομματιών στα βασικά τους συστατικά φανερώνει ένα απλοϊκό μουσικό έργο, το οποίο αναμασά συγκεκριμένες συνταγές και εστιάζει στις catchy μελωδίες και σε μια μάλλον επιφανειακή συναισθηματική προσέγγιση. Με λίγα λόγια, pop! Το καλό είναι ότι οι μελωδίες αυτές είναι πραγματικά πολύ δυνατές. Ο δίσκος καταφέρνει με μεγάλη ευκολία να κερδίσει την προσοχή του ακροατή και αυτό είναι αρκετά σημαντικό, σε μια εποχή γεμάτη με δήθεν σοφιστικέ μουσικούς που στην ουσία δεν παρουσιάζουν κανένα "θέλγητρο".
     Κατά τα άλλα, το album έχει πάμπολλα μελανά σημεία. Μπορεί το συγκρότημα να απέβαλε την ψευτοδραματικότητα  τύπου "Winter Winds" ή "Thistle & Weeds" (δόξα σοι, άγγιζε τα όρια του γελοίου), αλλά οι στιγμές έπαρσης και οι (υπέρ το δέον) συναισθηματικές ερμηνείες/κραυγές του Marcus Mumford παραμένουν και κουράζουν σε σημεία. Επιπλέον, αναπαράγεται συνεχώς το δοκιμασμένο και πετυχημένο βλαχο-country μοτίβο με το banjo (βλέπε "Little Lion Man" και " The Cave"), σε σημείο υπερβολής. Ο σκοπός της συγκεκριμένης επιλογής είναι προφανής και το αποτέλεσμα είναι τα τραγούδια να ακούγονται ως ένα βαθμό πανομοιότυπα. Από την άλλη, θα έλεγε κανείς ότι είναι το σήμα κατατεθέν τους, οπότε καλά κάνουν και το διατηρούν.
     Ο τελικός απολογισμός είναι ότι το Babel πρόκειται για μία πολύ δυνατή συνέχεια, με μια tracklist γεμάτη πιθανά singles και σχεδόν βέβαιη εμπορική επιτυχία. Παρόλα αυτά, οι Mumford & Sons δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από την (κακώς εννοούμενη) pop φιλοσοφία τους και είναι απίθανο με το Babel να κάνουν άνοιγμα σε μουσικόφιλους κύκλους. Επομένως, η αξία του είναι σχετική και εξαρτάται από τη σκοπιά που θα το προσεγγίσεις.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Babel , I Will Wait , Lover Of The Light , Broken Crown

23.9.12

Band Of Horses - Mirage Rock

Είδος:  Indie Rock  /  Southern Rock  /  Alternative Country
Κυκλοφορεί: 
17 Σεπτεμβρίου 2012

     
     Μετά τους Swans, τους Animal Collective και τους Grizzly Bear, το Indiego Sound παρουσιάζει το νέο δίσκο των Band Of Horses, για να ολοκληρωθεί η παρέα των... ζώων! Πρόκειται για ένα ακόμη αγαπημένο συγκρότημα, που όμως, σε αντίθεση με τα 3 προηγούμενα "ζώα", δεν κατάφερε να μας κερδίσει με το φετινό του δίσκο. Και αυτό γιατί η μπάντα έχει αρχίσει να ακούγεται σαν μια μπάντα κουρασμένη, στερεμένη, ανέμπνευστη.
     Ο δίσκος δεν προσφέρει τίποτα που δεν έχουμε ξανακούσει. Αντιθέτως, κυλάει πεζά και αναίμακτα, πατώντας πάντα σε ασφαλή μονοπάτια. Ο ήχος τους είναι ο γνωστός southern / country rock, που τους ανέδειξε ως μία από τις πιο συμπαθητικές "αμερικανιές", αλλά το επίπεδο των κομματιών δε συγκρίνεται με παλιότερες δουλειές τους, ειδκά με τα πρώτα 2 albums. Αν εξαιρέσουμε το όμορφο Knock Knock και το Dumpster World με την ενδιαφέρουσα εναλλαγή στη μέση του κομματιού, εκπλήξεις δεν υπάρχουν. Τα κομμάτια είναι στρωτά, αλλά αδιάφορα.
     Δεδομένου, όμως, ότι οι Band Of Horses στο παρελθόν μάς έχουν δείξει για τι είναι ικανοί, ένα ατόπημα όπως το Mirage Rock δεν αρκεί για να μετριάσει τις προσδοκιες μας για το μέλλον. Οι πολύ καλές βάσεις δε χάνονται εξάλλου. Αν η μπάντα καταφέρει να βρει την έμπνευση και το κουράγιο για να τολμήσει κάτι διαφορετικό, μπορούμε να περιμένουμε ακόμα μεγάλα πράγματα από αυτούς.

Βαθμολογία:  5½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Knock Knock , Dumpster World , Feud

21.9.12

Grizzly Bear - Shields

Είδος:  Indie Rock  /  Psychedelic Pop  /  Indie Folk  /  Experimental Rock
Κυκλοφορεί: 
17 Σεπτεμβρίου 2012

  
     Το προηγούμενο album των Grizzly Bear "Veckatimest" δεν είναι ο δίσκος που ξεπερνιέται εύκολα. Οι Grizzly Bear το 2009 είχαν φτάσει το καλλιτεχνικό ζενίθ τους, κυκλοφορώντας έναν δίσκο θαυμάσιο από κάθε άποψη. Δεδομένου αυτού, μόνο σαν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το Shields, μιας και προσεγγίζει αρκετά το επίπεδο του προκατόχου του!
     H indie κοινότητα λάτρεψε τους Grizzly Bear τα προηγούμενα χρόνια και αυτοί δεν την πρόδωσαν. Παρέμειναν πιστοί στον lo-fi ήχο τους, την indie αισθητική τους και στις μουσικές τους αναφορές. Άξιοι συνεχιστές της λατρεμένης ψυχεδελικής pop του Brian Wilson, με εντονότατες τις folk ρίζες τους αλλά και τις rock επιρροές τους, αυτή τη φορά μάλιστα ανεβάζουν τους τόνους και γίνονται μια ιδέα πιο rock.
     Ο πειραματισμός, στοιχείο που χαρακτηρίζει τη μπάντα εδώ και χρόνια, δηλώνει το παρόν και εντοπίζεται τόσο στον ήχο (και συγκεκριμένα τη χρήση της τεχνολογίας στην υπηρεσία του), όσο και στη δομή των κομματιών, τα οποία δεν ακολουθούν την κλασσική pop φόρμα. Οι συνθέσεις είναι καλές όπως πάντα, ενίοτε και καταπληκτικές, όπως τα singles Sleeping Ute και Yet Again, αλλά και ο επτάλεπτος ψυχεδελικός ύμνος με τίτλο Sun In Your Eyes, κομμάτι για πολλές ανατριχίλες...
      Από την άλλη, αδύναμες στιγμές υπάρχουν, καθώς ορισμένες ιδέες δείχνουν μισοδουλεμένες, κυρίως στο θέμα της μελωδίας. Και κάπου εδώ έντοπίζεται και το στοιχείο που αποτρέπει αυτό το πολύ καλό συγκρότημα από το να γίνει κορυφαίο, κρατώντας το μόνιμα ένα σκαλί χαμηλότερα από την κορυφή: οι Grizzly Bear παίρνουν υπερβολικά στα σοβαρά τη μουσική, είναι τόσο εγκεφαλικοί που τους είναι δύσκολο να γράψουν πραγματικά συγκινητική μουσική. Αυτό βέβαια έχει και τα καλά του, γιατί το αποτέλεσμα της τελειομανίας τους είναι ένας άψογος ήχος, εξαιρετικές ενορχηστρώσεις και μεγάλο μουσικό ενδιαφέρον. Ωστόσο, οι δουλειές τους ευκολότερα γίνονται αντικείμενο θαυμασμού, παρά ερέθισμα συναισθηματικής διέγερσης.
     Τελικά, όμως, η αισθητική, η τεχνική και οι προθέσεις ενός τέτοιου δίσκου δεν μπορούν να μη σε κερδίσουν. Η μουσική των Grizzly Bear, είτε στις καλές της στιγμές είτε στις πιο αδύναμες (με την έννοια που δώσαμε πιο πάνω), καταφέρνει και είναι πάντα πανέμορφη, απαιτώντας σχεδόν αυταρχικά από τη φαντασία του ακροατή να τη συνδέσει με εικόνες. Αυτό το πάντρεμα ήχων και εικόνων είναι και το κλειδί της μουσικής τους: αν καταφέρεις να το συλλάβεις, θα μπουν μέσα στην καρδιά σου. Για το Indiego Sound, πάντως, η μπάντα χαίρει μεγάλης εκτίμησης, ως ένα από τα ωραιότερα και πολυτιμότερα κοσμήματα της σημερινής indie σκηνής.
Βαθμολογία:  8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Sleeping Ute , Yet Again , Half Gate , Sun In Your Eyes

17.9.12

The Killers - Battle Born

Είδος:  Alternative Rock
Κυκλοφορεί: 
17 Σεπτεμβρίου 2012

     Για όσους έχουν παρακολουθήσει την πορεία των Killers, μάλλον δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τελευταίο τους αlbum Day & Age του 2008 ήταν αισθητά χαμηλότερου επιπέδου σε σύγκριση με τις πολύ καλές πρώτες τους δουλειές. Δυστυχώς, είναι σαφές ότι με το νέο αυτό album η κατηφόρα των Killers συνεχίζεται, σε βαθμό που κινδυνεύουν να μπουν σε κάποια από τις τελευταίες κατηγορίες των alternative rock συγκροτημάτων.
    Στο Battle Born δεν υπάρχει τίποτα από την εκρηκτικότητα του Somebody Told Me, τίποτα από την εκκεντρικότητα του Bones, τίποτα από την indie μελαγχολία του Mr. Brightside, τίποτα από τη μεγαλειώδη μελωδία του When You Were Young, τίποτα έστω σαν το Read My Mind, που αν και πιο ελαφρύ και "ραδιοφωνικό", ήταν αναμφίβολα δυνατό κομμάτι και έχει αντέξει στο χρόνο. Στο Battle Born δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχουμε ξανακούσει από τη μπάντα και μάλιστα σε πολύ καλύτερη εκδοχή.
     Τι υπάρχει στο Battle Born; Υπάρχουν τραγούδια φιλόδοξα, κομμένα και ραμμένα για μεγάλα στάδια. Τραγούδια που μοιάζουν μελετημένα για να έχουν επιβλητικά choruses. Μόνο που το αποτέλεσμα είναι στην καλύτερη περίπτωση απλά συμπαθές (στα λίγα κομμάτια όπου λειτουργησε η φόρμουλα της κατασκευής μελωδιών, γιατί καλλιτεχνική δημιουργία δεν το λες σε καμία περίπτωση) και στη χειρότερη (και συχνότερη) περίπτωση ανυπόφορο, τουλάχιστον για τον ακροατή που έχει ξεπεράσει το νηπιακό στάδιο της rock. Πίσω από την καλογυαλισμένη παραγωγή, ο δίσκος είναι εντυπωσιακά επιδερμικός και γεμάτος από μελωδίες τετριμμένες, που είναι αμφίβολο ότι θα μείνουν με το πέρασμα του χρόνου.
     Οι Κillers φαίνεται πως ακολουθούν μια πορεία αντίστροφη: όσο μεγαλώνουν, τόσο πιο ανώριμοι γίνονται. Αν δεν θέλουν να περιοριστούν σε καλαίσθητες μετριότητες, όπως το Battle Born, καλά θα κάνουν να αποκτήσουν ξανά το χαμένο μουσικό τους ενδιαφέρον. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!

Βαθμολογία: 
5

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Runaways , Miss Atomic Bomb , Battle Born

14.9.12

David Byrne & St. Vincent - Love This Giant

Είδος:  Art Rock  /  Experimental Rock  /  Indie Pop
Κυκλοφορεί: 
17 Σεπτεμβρίου 2012

     
     Κρίμα! Αυτή η λέξη είναι η πλέον κατάλληλη για να περιγράψει το αποτέλεσμα της συνεργασίας δύο τόσο δημιουργικών μουσικών σε ένα από τα πιο αναμενόμενα albums του φθινοπώρου.
     Η Clark και ο Byrne δημιούργησαν έναν εκπληκτικό ήχο, ο οποίος φέρει στο επίκεντρο των συνθέσεων και σε ρόλο πρωταγωνιστή τα πνευστά. Με μια παραγωγή άψογη, με μια ηχητική φόρμουλα που παίρνει άριστα, με ενδιαφέρουσες ρυθμικές βάσεις που φλερτάρουν όχι μόνο με το rock, αλλά και με το funk και με διαθέσεις όσο πειραματικές χρειάζεται ώστε να το καθιστούν ενδιαφέρον αλλά όχι στριφνό, η δουλειά αυτή είχε τα φόντα για να είναι το τέλειο album, το album της χρονιάς.
     Παρόλα αυτά, όπως έχει ήδη γίνει φανερό, το αποτέλεσμα απογοητεύει. Και αυτό γιατί το δίδυμο φαίνεται πως διοχεύτευσε όλη την έμπνευσή του στον τρόπο και έχασε την ουσία, δηλαδή την ψυχή των τραγουδιών. Έτσι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τα τραγούδια επιπλέουν στον ωκεανό της μετριότητας. Μπορεί να είναι αριστοτεχνικά υλοποιημένα, αλλά τα περισσότερα παρουσιάζονται πολύ φτωχά σε μελωδία. Μπορεί να είναι πανέμορφα ντυμένα, αλλά ο συνθετικός τους πυρήνας φανερώνει προχειροδουλειά, τόσο που θυμίζουν συλλογή από υλικό που δεν ήταν αρκετά καλό ώστε να μπει σε προηγούμενους δίσκους της St. Vincent. Πραγματικά είναι απορίας άξιον τι θα πουν για το συγκεκριμένο album οι "πολέμιοι" των αντίστοιχα πειραματικών Dirty Projectors, που βρήκαν το φετινό τους πολύ καλό album βαρετό!
     Επιλεκτικό άκουσμα (το πρώτο single Who είναι πραγματικά καλό), λοιπόν, για το Love This Giant και ελπίζουμε σε έναν νέο δίσκο συνεργασίας με τον ίδιο άψογο ήχο, αλλά καλύτερο υλικό. Κρίμα και πάλι!

Βαθμολογία: 
6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Who , Weekend In The Dust , Optimist

11.9.12

The xx - Coexist

Είδος:  Indie Pop / Electronic / Post-Dubstep
Κυκλοφορεί: 
11 Σεπτεμβρίου 2012

     
     Συστάσεις δε χρειάζονται για τους xx. Έχοντας στο ενεργητικό τους ένα από τα πιο δυνατά ντεμούτα των τελευταίων χρόνων, κεδίζοντας το Mercury Prize του 2010, αλλά ανοίγοντας και το δρόμο για την επιτυχία καλλιτεχνων όπως ο James Blake, κατάφεραν να αποκτήσουν ένα απρόσμενα μεγάλο κοινό και αντίστοιχη καλλιτεχνική αναγνώριση από μουσικόφιλους και κριτικούς.
     Στο δεύτερο αυτό δίσκο το συγκρότημα έχει κρατήσει την ίδια συνταγή. Σοφά θα λέγαμε, καθώς ο ήχος τους ήταν και απόλυτα χαρακτηριστικός, αλλά και αρκετά μπροστά για την εποχή του, ώστε να μην έχει ξεπεραστεί σήμερα, 3 χρόνια αργότερα. Έτσι, οι xx παραμένουν άπαιχτοι στους ήχους τους, επιβάλλοντας τη γνωστή μελαγχολική ατμόσφαιρα των εμπνεύσεών τους σχεδόν νομοτελειακά (κορυφαίο παράδειγμα το Missing, το οποίο ξεκινάει με το στίχο "my heart is beating in a different way" την ίδια στιγμή που ο ρυθμός του κομματιού θυμίζει  χτύπο καρδιάς). Οι εσωστρεφείς και ευαίσθητοι στίχοι και η έξυπνη εναλλαγή (και ενίοτε υπέρθεση) αντρικών και γυναικείων φωνητικών παραμένουν σήμα κατατεθέν τους.
     Όσο για το άλλο αναγνωριστικό τους, τον μινιμαλισμό, στο νέο album όχι μόνο διατηρείται, αλλά ενισχύεται! Τα περισσότερα κομμάτια ακολουθούν το πρότυπο του Shelter και είναι εντυπωσιακά άδεια από ήχους. Στιγμές (σχετικής) έντασης όπως Crystalized ή Intro δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν τόσο δυνατά singles όπως τα Islands ή VCR. Είναι, δηλαδή, αμφίβολο ότι ο δίσκος θα ακουστεί όσο ο προηγούμενος. Αυτό βέβαια δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού περιέχει ορισμένες εξαιρετικές συνθέσεις που θα ανταμείψουν τους υπομονετικούς ακροατές. Από την άλλη, δυστυχώς εκτός από εξαιρετικές, υπάρχουν και τρομερά αδύναμες συνθέσεις. Σε ορισμένα σημεία ο δίσκος παραγίνεται minimal και αφήνει υπερβολικό χώρο στα τραγούδια για να αναπνεύσουν, τόσο που τελικά χάνεται η εσωτερική τους συνοχή και αρχίζουν να μη θυμίζουν τραγούδια.
     Αν ξεπεράσει πάντως κανείς τα παραπάνω προβλήματα, το Coexist έχει αρκετές όμορφες στιγμές να προσφέρει. Είναι η απόδειξη ότι το συγκρότημα δεν παρασύρεται από την επιτυχία του και αντιμετωπίζει τη μουσική με σοβαρότητα. Και φυσικά είναι μία πολύ καλή συνέχεια σε ένα εξαιρετικό ντεμπούτο.

Βαθμολογία: 
7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Angels , Chained , Missing , Tides

9.9.12

The Vaccines - Come Of Age

Είδος:  Indie Rock / Post-Punk Revival
Κυκλοφορεί: 
3 Σεπτεμβρίου 2012


     Οι Vaccines δεν μας άφησαν να περιμένουμε πολύ! Μόλις ενάμιση χρόνο μετά το πολύ καλό πρώτο τους album, το Come Of Age έρχεται να μας συστηθεί ως το δεύτερο δισκογραφικό τους βήμα και εκτός απροόπτου θα καταφέρει να τους κρατήσει ψηλά στον υπόληψη του κοινού.
     Πολλές εκπλήξεις εδώ δεν υπάρχουν. Ο ήχος (ευτυχώς) παραμένει άκρως κιθαριστικός, ίσως με μια ακόμα μεγαλύτερη τάση προς το βρετανικό post-punk revival σε σχέση με το ντεμπούτο. Εδώ δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε την οφθαλμοφανέστατη αντιγραφή του ήχου των Libertines, σε βαθμό που καμιά φορά αναρωτιέσαι αν έχουμε 2012 ή 2002. Αυτό είναι και το πιο ενοχλητικό στοιχείο του δίσκου.
     Κατά τα άλλα, αν αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι οι Vaccines δεν είναι συγκρότημα που θα πειραματιστεί ή θα δώσει νέεος κατευθύνσεις στη μουσική, το album είναι αξιόλογο. Η ακρόαση κυλάει ζωηρά και ευχάριστα, γεγονός στο οποίο συμβάλλει η καθαρότερη παραγωγή και ο πιο "λείος" ήχος. Τα παιδιά έχουν δουλέψει πολύ καλά αυτό που ξέρουν να κάνουν, με αποτέλεσμα ένα πολύ δυνατό οπλοστάσιο από catchy tunes και μουσικές που ποτέ δεν είναι συγκλονιστικές (ούτε στο προηγούμενο album ήταν εδώ που τα λέμε), αλλά ποτέ δεν είναι και αδιάφορες. 
     Με άλλα λόγια, απ' ό,τι φαίνεται οι Vaccines ήρθαν για να μείνουν. Ας κλείσουμε το κείμενο αυτό με την ίδια φράση που κλείσαμε το περσινό: "What did you expect from The Vaccines?"

Βαθμολογία: 
7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  No Hope , Teenage Icon , Aftershave Ocean , Bad Mood

6.9.12

Two Door Cinema Club - Beacon

Είδος:  Indie Pop  /  Indie Rock
Κυκλοφορεί: 
3 Σεπτεμβρίου 2012


     Για το Indiego Sound (και για πολύ κόσμο) οι Two Door Cinema Club δεν είναι μία ακόμη indie pop μπάντα της σειράς, αλλά μία από τις καλύτερες που έχει αναδείξει ο βρετανικός τύπος τα τελευταία αρκετά χρόνια. Το ντεμπούτο τους ήταν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του 2010 και μόνο τυχαίο δεν είναι που 2μισι χρόνια μετά ακόμα ακούγεται παντού, σαν να κυκλοφόρησε προχθές.
     Το "δύσκολο" αυτό δεύτερο album δεν είναι αντάξιο του πρώτου, αλλά ούτε και τραγικά κατώτερό του. Φορτσάτοι καθώς είναι από την επιτυχία τους, οι βρετανοί παρέμειναν στον ίδιο "φωτεινό" ήχο, διατηρώντας αυτή τη χαρακτηριστική ισορροπία μεταξύ κιθαριστικού και ηλεκτρονικού ήχου (με το μεγαλύτερο βάρος βέβαια να πέφτει στην κιθάρα). Τα έξυπνα, σπιντάτα riffs δηλώνουν το παρόν, αν και μάλλον είναι πιο ρουτινιάρικα αυτή τη φορά. Γενικότερα οι συνθέσεις παρουσιάζονται κατώτερες και με λιγότερη φαντασία, μάλλον επειδή ο μελωδίες και οι δομές των κομματιών είναι πιο απλές και εύπεπτες. Με άλλα λόγια, μουσική λιγότερο εκκεντρική και περισσότερο ραδιοφωνική. Ωστόσο, στη σκέψη του μουσικού ξεπεσμού που έχουν παρουσιάσει άλλες μπάντες στον διάδοχο του "επιτυχημένου album" τους, μάλλον η συγκεκριμένη είναι από τις καλές περιπτώσεις.
     Συμπέρασμα; Το Beacon δεν είναι ο δίσκος που θα προτείναμε σε κάποιον για πρώτη επαφή με το συγκρότημα. Είναι όμως απαραίτητος για όσους έχουν ήδη αγαπήσει την εύθυμη, ηλιόλουστη και γεμάτη ζωτικότητα μουσική των Two Door Cinema Club.

Βαθμολογία: 
6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Sun , Someday , Sleep Alone , Settle

2.9.12

Animal Collective - Centipede Hz

Είδος:  Neo-Psychedelia  /  Experimental Pop
Κυκλοφορεί: 
4 Σεπτεμβρίου 2012


     Η κυκλοφορία του νέου δίσκου των Animal Collective έχει ήδη αναζωπυρώσει τον διχασμό των bloggers, των κριτικών και των μουσικόφιλων ως προς το αν πρόκειται για ένα ακόμη αριστούργημα της μπάντας ή μια ακόμη υπερεκτιμημένη πατάτα! Αναμενόμενο, καθώς από το 2009 και το Merriweather Post Pavillion, album το οποίο δεκαπλασίασε τη φήμη τους, το συγκρότημα έχει φανατικούς φίλους, αλλά και φανατικούς εχθρούς.
     Ας προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από το δίπολο αυτό και ας δούμε τα πράγματα όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. Καταρχάς, στη νέα αυτή δουλειά ο πειραματισμός αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, με αποτέλεσμα έναν ήχο αρκετά δύσκολο στην αποκωδικοποίηση. Αυτό γενικά δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά είναι σίγουρα καλύτερο από το σενάριο που θέλει τις indie μπάντες να γίνονται ραδιοφωνικές μετά από έναν πολύ πετυχημένο δίσκο. Έτσι, η δημιουργικότητα της κολλεκτίβας για άλλη μια φορά βρίσκεται στο ζενίθ. Η ψυχεδέλεια της σχολής του Brian Wilson βρίσκεται και πάλι στον πυρήνα της έμπνευσης, αυτή τη φορά ίσως πιο έντονη από ποτέ, αν και η αρμονία δεν φτάνει την ευφυία ούτε του προαναφερθέντα, ούτε των συνθέσεων του προηγούμενου δίσκου τους. Οι μελωδίες αμφιταλαντεύονται τολμηρά μεταξύ του εντυπωσιακά αρμονικού και του επιτηδευμένα δυσαρμονικού και στην πλειοψηφία τους είναι και πάλι δυνατές. Χωρίς υπερβολή, κανείς δεν έχει διεισδύσει στην ηλεκτρονική ψυχεδέλεια σε τόσο βάθος, όσο οι Animal Collective...
     Εντάξει, το Centipede Hz δεν είναι σε καμία περίπτωση καλύτερο από το Merriweather Post Pavillion. Δεν έχει τον αέρα του αριστουργήματος. Έχει όμως έναν όμορφο αυθορμητισμό, μια πηγαιότητα στην έκφραση, και είναι μία ακόμη υπέροχη δουλειά από μια μπάντα που μας έχει συνηθίσει στα καλύτερα. Όσο για τους haters; Είναι μάλλον αντιφατικό το να γκρινιάζουμε για την ανακύκλωση των ιδεών και το αναμάσημα των παλαιότερων genres, την ίδια στιγμή που πέφτουμε να φάμε μια μπάντα που είναι ξεχωριστή στον ήχο και μοναδική στον τρόπο που φτιάχνει μουσική...

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Today's Supernatural , Applesauce , Wide Eyed , Father Time

>>> Full Album Stream + Videos