Local Natives - Hummingbird

Είδος:  Indie Pop  /  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  29 Ιανουαρίου 2013

    Το Silver Lake του Los Angeles, η δεύτερη μεγαλύτερη αμερικάνικη hipster-ούπολη μετά το Williamsburg στο Brooklyn, μεταξύ πολλών άλλων indie ονομάτων πριν 3 χρόνια μας προσέφερε και τους Local Natives. Μια μπάντα που εξαρχής τοπόθετήθηκε από κοινό και κριτικούς στο μουσικό χάρτη ως ένας ακόμη κλώνος των Grizzly Bear, των Fleet Foxes, των My Morning Jacket και άλλων παρόμοιων μπαντών της αμερικανικής indie σκηνής.
     Πράγματι, όπως και στον πρώτο δίσκο, έτσι και σε αυτόν εδώ τον δεύτερο οι Local Natives ακούγονται σαν μια pop εκδοχή των Grizzly Bear. Οφείλουν σε τεράστιο ποσοστό τον ήχο τους στα προαναφερθέντα συγκροτήματα και θα πρέπει να ψάξει αρκετά κανείς για να βρει αυθεντικότητα στη μουσική τους.
     Παρόλα αυτά, οι Local Natives έχουν ένα αδιαμφισβήτητο και αδιαπραγμάτευτο ταλέντο: ξέρουν να γράφουν άπαιχτες μελωδίες. Ποιος έχει ξεχάσει singles όπως τα Airplanes και World News; Όσοι έτυχε να ασχοληθούμε με το ντεμπούτο τους τέτοιες προσδοκίες είχαμε για το επόμενο βήμα.
     Και τώρα που το ακούμε, η ζυγαριά κλίνει προς την πλευρά της "ικανοποίησης". Αν ξεπεράσει κάποιος τον ελαφρώς overproduced ήχο, θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει τη μελαγχολία που τόσο αρμονικά εκφράζει το συγκρότημα. Κι αν οι ίδιοι ξεφύγουν λίγο από τις επιρροές τους και βρουν τη δική τους ταυτότητα για να δώσουν φωνή στην έμπνευσή τους, θα απογειωθούν σε δυσθεώρητα ύψη.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  You & I , Ceilings , Breakers , Colombia

Everything Everything - Arc

Είδος:  Indie Pop  /  Art Rock
Κυκλοφορεί:  14 Ιανουαρίου 2013

     Έρχονται από το Manchester, παίζουν πειραματική indie pop και τους γνωρίσαμε το 2010 με τον πρώτο τους δίσκο, ο οποίος ήταν υποψήφιος για το Mercury Prize της επόμενης χρονιάς. Όλα δείχουν ότι οι Everything Everything θα μας απασχολήσουν ακόμα περισσότερο με το νέο αυτό album, μιας και  σημειώνει αρκετά καλύτερη πορεία και στα charts και στις κριτικές, σε σύγκριση με το προηγούμενο.

     Το Arc είναι δίσκος εκκεντρικός και αρκετά πειραματικός. Ακούγεται σαν μια πολύ φιλόδοξη, σχεδόν αγχωμένη προσπάθεια για έναν μοναδικό ήχο που θα ξενίσει (και σε αυτό το επίπεδο σίγουρα πετυχαίνει το στόχο του). Οι προθέσεις του είναι αξιέπαινες και η πορεία που ακολουθεί είναι η σωστή. Μέσα στο album ανακαλύπτει κανείς αρκετή έξυπνη μουσική, ευχάριστες εκπλήξεις και ορισμένες δυνατές μελωδίες.
      Ωστόσο, ως επί το πλείστον, η σωστή αυτή πορεία δεν ακολουθείται με το σωστό τρόπο, τουλάχιστον για το Indiego Sound. Αν εξαιρέσουμε τις καλές στιγμές που αναφέραμε πιο πάνω, σαν σύνολο το Arc έχει μεγάλες αδυναμίες που αφορούν κυρίως τον ήχο. Η σύνθεση του ηλεκτρονικού ήχου με τα φυσικά όργανα δεν γίνεται συνήθως επιτυχημένα, με αποτέλεσμα έναν ήχο αρκετά χοντροκομμένο, στα όρια του κακόγουστου. Τρανταχτό παράδειγμα η γελοία ηλεκτρονικό-folklore γέφυρα στο πρώτο single Cough Cough. Τα φωνητικά, επίσης, καταντούν υπερβολικά υστερικά και ενοχλούν σε ορισμένα σημεία. Κοντινές μπάντες όπως οι Alt-J, που πιθανότατα επηρεάστηκαν από τους Everything Everything, προσέγγισαν τον ήχο αυτό πολύ πιο προσεκτικά και καλαίσθητα.
     Τελικά, αν και περιέχει θαυμάσιες ιδέες και όραμα, ο δίσκος χαντακώνεται από όλα τα παραπάνω. Μπορεί να πλασάρεται ως καινοτομία και να προωθείται από τον τύπο, αλλά είναι αμφίβολο ότι θα αντέξει στο χρόνο. Ας ελπίσουμε οτι η μπάντα θα βρει τον τρόπο να στρέψει την ανήσυχη, πειραματική της διάθεση προς πιο καλαίσθητες και ώριμες επιλογές.

Βαθμολογία:  6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Kemosabe , Choice Mountain , Undrowned , Don't Try

Esben And The Witch - Wash The Sins Not Only The Face

Είδος:  Indie Rock  / Gothic Rock
Κυκλοφορεί:  21 Ιανουαρίου 2013

     Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς στο νέο δίσκο των Βρετανών από το Brighton, τους οποίους γνωρίσαμε πριν από περίπου 2 χρόνια, δεν είναι άλλο από τον τίτλο του. Το "Wash The Sins Not Only The Face" είναι η μετάφραση από τη γνωστή φράση "νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν", που διαβάζεται και ανάποδα και αναγραφόταν στην κρήνη του ναού της Αγίας Σοφίας.
     Η επιλογή αυτή βέβαια δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Ήδη από τον πρώτο δίσκο ήταν φανερή η επιρροή της μπάντας από την ιστορία και συγκεκριμένα από τον μεσαίωνα και το gothic. Αυτές οι αισθητικές αναφορές είχαν τότε αναμειχθεί με το σύγχρονο, κληροδοτημένο από τα 80's indie rock και συνέθεσαν έναν πολύ ενδιαφέροντα ήχο (και ένα εξίσου ενδιαφέρον ντεμπούτο), ο οποίος όμως δεν ήταν καθόλου προσιτός. Αυτό που το Indiego Sound περίμενε να δει, λοιπόν, στο δεύτερο δισκογραφικό βήμα των Esben And The Witch, είναι εάν θα κατάφερνε να γίνει λιγότερο στριφνό, κρατώντας παράλληλα τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του.
     Υπό αυτό το πρίσμα, το συγκρότημα τα κατάφερε περίφημα. Ο θόρυβος και η βαβούρα έχουν περιοριστεί δραστικά, η παραγωγή έχει καθαρίσει αρκετά και από πλευράς δομής το album είναι πιο στρωτό και προσβάσιμο, χωρίς ωστόσο να χαθεί η όμορφη, στοιχειωμένη ατμόσφαιρα που είχαμε συνηθίσει και αποτελούσε και το σήμα κατατεθέν τους. Ίσως η ζυγαριά πλέον να κλίνει λίγο περισσότερο προς τη μεριά του indie αντί του gothic, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για αλλοίωση της ταυτότητάς τους.
     Το πρόβλημα με το Wash The Sins Not Only The Face, είναι ότι αυτή τη φορά πέρα από τον ήχο, ο δίσκος δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει. Αν οι συνθέσεις απογυμνωθούν από το όμορφο ηχητικό τους περιτύλιγμα, φανερώνουν τρομερές αδυναμίες και μοιάζουν φτωχές, πενιχρές. Δεν προκαλούν καμία διάθεση για επανάληψη. Και είναι πολύ κρίμα που αυτή τη φορά οι Βρετανοί τα έκαναν όλα σωστά, εκτός από το βασικότερο. Ο δίσκος είναι μια μετριότητα και σε πρώτη ανάγνωση οι σκέψεις που έρχονται στο μυαλό είναι ότι πρόκειται για μια κακή στιγμή, η οποία ενδεχομένως σε επόμενο album θα δώσει και πάλι τη θέση της σε κάτι εμπνευσμένο.
      Σε δεύτερη, όμως, ανάγνωση, το πράγμα πάει πιο βαθιά και έρχονται κι άλλες σκέψεις. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι εδώ μέσα δεν υπάρχει κάποιο single τόσο δυνατό όσο το Marching Song ή το Warpath. Ξεχνώντας singles και λοιπούς εμπορικούς όρους, το πιο απογοητευτικό της όλης κατάστασης είναι η αίσθηση ότι η μουσική είναι άψυχη. Για πρώτη φορά αναδύεται στην επιφάνεια μια καχυποψία ότι οι Esben And The Witch δεν είναι τίποτα άλλο από μια επιτήδευση της λογικής "style over substance", ένα καλά μελετημένο στουντιακό κατασκεύασμα. Τρεις μικροί απατεώνες που πριν 2 χρόνια κατάφεραν έντεχνα να μας ξεγελάσουν.
     Αν συμβαίνει το παραπάνω, τότε αναμφίβολα για το Indiego Sound θα είναι ξεγραμμένοι. Αυτό βέβαια θα το δείξει ο επόμενος δίσκος μάλλον, ακόμα δεν μπορούμε να το πούμε με βεβαιότητα. Για την ώρα, το μόνο βέβαιο είναι ότι και μόνο η υποψία πως πρόκειται για κάτι ψεύτικο λογίζεται ως αποτυχία για το συγκεκριμένο album.

Βαθμολογία:  5½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Slow Wave , Deathwaltz , Despair

Parquet Courts - Light Up Gold

Είδος:  Garage Rock  /  Post-Punk Revival
Κυκλοφορεί:  15 Ιανουαρίου 2013

     Φίλες και φίλοι της κιθαριστικής rock, την προσοχή σας: ένα θαυμάσιο ντεμπούτο μόλις κυκλοφόρησε! Οι Parquet Courts μας έρχονται από τη Νέα Υόρκη, ακολουθούν την κλασική σύνθεση (2 κιθάρες, μπάσο, τύμπανα) και παίζουν εξίσου κλασική rock, μπλέκοντας στοιχεία garage και post-punk, όπως δηλαδή έχουν κάνει εκατοντάδες μπάντες στη μετά-Strokes εποχή. Και παρόλο που δεν έχει τίποτα καινούριο να πει, ο ήχος αυτός είναι τόσο σωστά δοσμένος, που τελικά ο δίσκος κάνει τη διαφορά σε σύγκριση με τους περισσότερους του είδους του.
     Οι Parquet Courts πατάνε γερά στις αμερικάνικες ρίζες τους, γράφουν κομμάτια δυναμικά και κολλητικά και παίζουν με νεύρο και ψυχή. Αν και περίπου τα μισά από αυτά τα κομμάτια είναι υπερβολικά μικρά σε διάρκεια, το album περιέχει ορισμένα διαμαντάκια που άνετα τα φαντάζεσαι να ξεσηκώνουν πλήθη (π.χ. Stoned And Starving), ενώ σαν σύνολο δεν κάνει σε κανένα σημείο κοιλιά. Η φασαρία που διακριτικα χώνεται σε ορισμένα κομμάτια εμπλουτίζει ωραία τον ήχο, ώστε να αποφευχθεί η μονοτονία.
     Μιας και αναφέρθηκαν οι επίσης Νεοϋορκέζοι Strokes, πρέπει να πούμε ότι το ντεμπούτο των Parquet Courts σε καμία περίπτωση δεν έχει την ευφυΐα του αντίστοιχου των Strokes του 2001. Είναι λιγότερο μελώδικο, σχετικά flat και γενικά πιο περιορισμένο. Ωστόσο παραμένει πάρα πολύ καλό, θέτοντας πολύ ψηλά τον πήχη για το είδος στη χρονιά που μόλις μας μπήκε.

Βαθμολογία:  8

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Master Of My Craft , Borrowed Time , Yonder Is Closer To The Heart , Stoned And Starving

Foxygen - We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic

Είδος:  Indie Rock  /  Psychedelic Pop
Κυκλοφορεί:  22 Ιανουαρίου 2013

 
     Οι Καλιφορνέζοι Foxygen χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να κάνουν το όνομά τους να ακουστεί και να γίνουν σχετικά γνωστοί. Από το 2007 έχουν κυκλοφορήσει αρκετά EPs, ενώ χρειάστηκε να φτάσουμε στον Ιούλιο του 2012 για να δούμε ντεμπούτο album. Ούτε το album εκείνο, όμως, ακούστηκε ιδιαίτερα, με αποτέλεσμα να έχουμε το παρόν 2ο album (με το Illuminati inspired εξώφυλλο) μόλις μισό χρόνο αργότερα και με το buzz γύρω από το όνομά τους να είναι πλέον έντονο.
     Τι είναι αυτό όμως που βλέπουν οι μουσικοί δημοσιογράφοι στους Foxygen και τους κάνει να ποντάρουν στη μελλοντική επιτυχία τους; Η πρωτοτυπία του ήχου τους δεν είναι. Στα 9 τραγούδια του δίσκου παρελαύνει η μισή δεκαετία του '60 (κυρίως η ψυχεδελική περίοδος), με τις αναφορές να ποικίλουν, από τους Beatles και τους Love, μέχρι τους Velvet Underground (Lou Reed talk-singing) και τους Doors σε κάποιες στιγμές. Και επιπλέον, πατάει πάρα πολύ πάνω σε αυτό που ξεκίνησαν οι MGMT το 2008. Ο δίσκος είναι τέρμα retro, δεν έχουμε καμία νέα κατεύθυνση και δεν ακούμε τίποτα καινούριο.
     Αλλού λοιπόν είναι το ζουμί. Μέσα σε αυτόν τον ομολογουμένως περιορισμένης δυναμικής δίσκο, κρύβονται ορισμένα απίστευτα όμορφα κομμάτια. Κομμάτια που συνήθως δεν αποκλίνουν από την πεπατημένη (μόνο σε 1 ή 2 συμβαίνει αυτό), αλλά είναι γραμμένα με μεράκι και πατούν πολύ γερά στα πόδια τους. Δεν είναι από τα κομμάτια που θα προκαλέσουν θαυμασμό ή έκπληξη, αλλά είναι από αυτά που "υπόγεια" τρυπώνουν στις καθημερινές στιγμές και δίνουν χρώμα. Αυτή είναι η γλύκα των Foxygen. Και όταν ξεφουσκώσει το υπερβολικό το hype, αυτό θα μείνει από τη μουσική τους.

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  No Destruction , San Francisco , Shuggie

Villagers - {Awayland}

Είδος:  Indie Folk  /  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  14 Ιανουαρίου 2013

     Η υποψηφιότητα του ντεμπούτου των Villagers για το Mercury Prize το 2010 είχε ενιχύσει τις τότε προβλέψεις των κριτικών ότι επρόκειτο για μια από τις ελπιδοφόρες νέες indie μπάντες. Με το καινούριο album οι προβλέψεις αυτές επιβεβαιώνονται, μιας και αποδείχθηκε απρόσμενα ενδιαφέρον!
     Στο Awayland οι Ιρλανδοί δεν επαναπαύονται στις κλασικές folk φόρμες, ούτε αναμασάνε τα ίδια μοτίβα. Αντιθέτως, μέσα στις συνθέσεις κρύβεται έντεχνα αρκετός πειραματισμός. Κρύβεται, λέξη όχι τυχαία! Το γεγονός ότι η μουσική είναι αρκετά πιασάρικη και μελωδική αρχικά ξεγελάει, κάνοντάς σε να νομίζεις ότι είναι και απλή. Στην πραγματικότητα όμως ο δίσκος περιέχει υπέροχες λεπτομέρειες και πολύ ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις, οι οποίες, σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές μελωδίες, συνιστούν εντέλει πολύ ολοκληρωμένες συνθέσεις. Είναι προφανές ότι το συγκρότημα έχει μελετήσει σε βάθος τους Grizzly Bear στον τρόπο που χτίζουν τις συνθέσεις τους, ενώ σε δεύτερη φάση ακούμε ξεκάθαρα και Arcade Fire, αλλά και κάτι από Fleet Foxes ενίοτε. Το κερασάκι στην τούρτα (που για κάποιους είναι η ίδια η τούρτα) οι για μια ακόμη φορά πολύ καλοί στίχοι.
     Στον αντίποδα, η υπερβολικά πληθωρική παραγωγή έρχεται μάλλον να χαλάσει τα πράγματα, μιας και σε ορισμένα σημεία (όχι σε όλα) ο ήχος είναι overproduced. Δεδομένου ότι τα κομμάτια είναι από τη φύση τους πολύ δυνατά, δεν είχαν ανάγκη από φλυαρίες και επάρσεις. Αυτό είναι ένα λεπτό σημείο, στο οποίο οι Grizzly Bear για παράδειγμα δεν την έχουν πατήσει ποτέ. Θα ήταν προτιμότερος ένας πιο edgy, λιγότερο γυαλισμένος ήχος.

     Εδώ που τα λέμε, όμως, το παραπάνω αποτελεί λεπτομέρεια, που δεν είναι ούτε κατά διάνοια ικανή να καταστρέψει το συνολικό αποτέλεσμα. Το Awayland είναι ένας αξιαγάπητος δίσκος, που αναβλύζει ομορφιά από παντού. Ένας δίσκος με μόνο καλά κομμάτια, που περιέχει και τεχνική και συναίσθημα. Και ανβαμφίβολα η πρώτη σπουδαία κυκλοφορία του 2013.

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Earthly Pleasure , The Waves , Nothing Arrived , Rhythm Composer

A$AP Rocky - LongLiveA$AP

Είδος:  Hip Hop
Κυκλοφορεί:  15 Ιανουαρίου 2013

     Ανάμεσα στην αθλιότητα του σύγχρονου εμπορικού hip hop, κυκλοφορούν κάθε χρόνο μερικά (μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού) δισκάκια που ξεχωρίζουν, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο. Το τελευταίο τέτοιο album ήταν αυτό του Kendrick Lamar. Ο A$AP Rocky, γνωστός από το περσινό του επιτυχημένο mixtape, μπορεί με το πρώτο αυτό album του που παρουσιάζουμε σήμερα να μην φτάνει τον Lamar σε ποιότητα, καταφέρνει όμως να μπει στην κατηγορία των ενδιαφέρουσων hip hop κυκλοφοριών - γι' αυτό και ασχολούμαστε μαζί του σε ένα blog που δεν τα πάει πολύ καλά με το συγκεκριμένο είδος.
      Το πρώτο πράγμα που προκαλεί εντύπωση για τον A$AP Rocky δεν είναι άλλο από την ιστορία του. Δύσκολα παιδικά χρόνια και οικογενειακά δράματα, εμπειρίες που τον ενέπνευσαν να ασχοληθεί σοβαρά με το hip hop. Και τελικά κατάφερε να υπογράψει αστρονομικό συμβόλαιο με την εταιρεία του, γεγονός που δείχνει το πόσο πολύ ποντάρουν σε αυτόν. Ήδη θεωρείται ένα από τα 4-5 πιο ελπιδοφόρα ονόματα στο χώρο, μην εκπλαγείτε λοιπόν αν φτάσει ακόμα πιο ψηλά. Το πόσο ποντάρουν σε αυτόν βέβαια φαίνεται και από την όλη (υπέρ)παραγωγή που έχει γίνει στο album. Σαφώς εξελιγμένος σε σχέση με το mixtape και πολύ προσεγμένος στην κάθε του λεπτομέρεια, θα λέγαμε ότι ο ήχος αποτελεί ένα από τα δυνατότερα χαρτία του album, μιας και ειδικά στο hip hop η παραγωγή είναι καθοριστικός παράγοντας.
     Βέβαια το αποτέλεσμα δεν είναι προϊόν ατομικής δουλειάς. Αν ψάξει κανείς στους συντελεστές θα διαπιστώσει ότι έχει επιστρατευθεί ένα τεράστιο team από παραγωγούς και songwriters. Παράλληλα, έχουμε και αρκετές ενδιαφέρουσες συνεργασίες με καλλιτέχνες από ετερόκλητους χώρους (από την Santigold μέχρι και τον Skrillex), χωρίς να λείπουν βέβαια και οι συνήθεις ύποπτοι του hip hop (Drake, Kendrick Lamar, 2 Chainz και άλλοι). Το ευχάριστο είναι ότι παρά την ομαδική δουλειά, ο δίσκος έχει μεγάλη συνοχή.
     Τελικά όμως αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η ίδια η μουσική του A$AP Rocky. Μπορεί όπως είπαμε να απέχει αρκετά από το ποιοτικό hip hop (ο Lamar το είχε πλησιάσει περισσότερο), μπορεί μέσα στo album να βρίσκεται μπόλικη σαβούρα, όμως δεν είναι λίγες οι απολαυστικές στιγμές του δίσκου. Φαίνεται ότι ο νέος (ή όποιος άλλος κρύβεται από πίσω τέλος πάντων) είναι ταλαντούχος στο να κατασκευάζει πιασάρικα beats, ενώ ραπάρει παραπάνω από καλά πάνω απ' αυτά. Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε και την άψογη παραγωγή, το τελικό αποτέλεσμα έχει αρκετό ενδιαφέρον. Μέχρι εκεί όμως.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Long Live A$AP , Goldie , Fuckin' Problems , 1 Train

Christopher Owens - Lysandre

Είδος:  Indie Rock  /  Indie Pop
Κυκλοφορεί:  14 Ιανουαρίου 2013

     "What if I'm just a bad songwriter and everything I say has been said before?". Αυτό αναρωτιέται ο Christopher Owens, πρώην ηγετική μορφή των Girls, στο πρώτο verse του έβδομου κομματιού του πρώτου προσωπικού δίσκου του. Και όχι άδικα. Ήδη από τα 2 albums των Girls είχε φανεί ότι δεν έχουμε να ακούσουμε τίποτα καινούριο από τον Owens και την παρέα του, παρά μόνο πολύ καλές αναπαραγωγές ήχων και ιδεών που έχουν χιλιοπαιχτεί στην ιστορία της rock.
     Το πρόβλημα με το Lysandre είναι ότι αυτή τη φορά τίποτα δε θυμίζει τις ακαταμάχητες μελωδίες των δίσκων των Girls, με αποτέλεσμα να μην απομένει σχεδόν κανένα ενδιαφέρον στη μουσική του. Η προσθήκη του σαξοφώνου και λοιπών πνευστών (φλογέρες;) στις ενορχηστρώσεις είναι ευπρόσδεκτη, αλλά όχι αρκετή για να σώσει τον δίσκο από τις εξαιρετικά γλυκανάλατες μελωδίες του. Αν κάτι αξίζει να κρατήσουμε, αυτό είναι το όμορφο ορχηστρικό Riviera Rock, η συμπαθητική μπαλάντα Here We Go και το εισαγωγικό θέμα Lysandre, το οποίο τρυπώνει με έξυπνο τρόπο στα περισσότερα κομμάτια του δίσκου. Κατά τα άλλα, δυστυχώς τα κομμάτια είναι αδιάφορα, άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο.

     Οι υψηλές προσδοκίες, λοιπόν, σε καμία περίπτωση δεν ικανοποιούνται. Αν το Father, Son, Holy Ghost ήταν ένα από τα καλύτερα albums του 2011, το Lysandre είναι η πρώτη απογοήτευση του 2013.

Βαθμολογία:  5½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Here We Go , Riviera Rock , Part Of Me

Yo La Tengo - Fade

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  15 Ιανουαρίου 2013

     Δεδομένου ότι το Indiego Sound δεν είχε αρκετά μεγάλη επαφή με την ογκωδέστατη δισκογραφία των Yo La Tengo, το νέο album Fade αντιμετωπίστηκε σαν κάτι καινούριο, ανεξάρτητο από το παρελθόν της μπάντας. Η εντυπωσιακή εκκίνηση με το πρώτο κομμάτι Ohm δεν είναι ενδεικτική του συνολικού επιπέδου, μιας και σύντομα ο δίσκος αρχίζει να επαναλαμβάνεται και να αποδεικνύεται σχετικά φτωχός σε ιδέες. Ο ήχος είναι βγαλμένος κατευθείαν από τη δεκαετία του '90 και πατάει σε ασφαλή μονοπάτια, την ίδια στιγμή που οι συνθέσεις παρουσιάζουν αδυναμίες, τις οποίες σε λίγα μόνο κομμάτια ξεπερνάνε και καταφέρνουν να δημιουργήσουν ευχάριστες εκπλήξεις. Όταν πάντως συμβαίνει αυτό, η μουσική αποκτά μια ωραία διάσταση και η μελαγχολική ατμόσφαιρα σε κερδίζει. Σε καμία περίπτωση δε μιλάμε για δίσκο που θα μαγνητίσει και θα καθηλώσει, μιλάμε όμως για έναν δίσκο που υλοποιεί αξιοπρεπώς την έμπνευσή του.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Ohm , Stupid Things , Before We Run