Είδος: Indie Rock / Post-Dubstep / Soul / Jazz / Funk
Κυκλοφορεί: 24 Αυγούστου 2013
Όταν το Indiego Sound γνώρισε τον 19χρονο Βρετανό Archy Marshall, ή αλλιώς King Krule, στο φετινό Plisskën Festival, είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε αρκετά για τη μουσική. Μας είπε για τις επιρροές του από τη jazz και τη soul της δεκαετίας του '70 (όχι ότι δεν το είχαμε καταλάβει βέβαια από τη μουσική του!), αλλά και για τους σύγχρονους καλλιτέχνες της ηλεκτρονικής σκηνής που τον εμπνέουν, όπως ο James Blake και οι Mount Kimbie, με τους οποίους και συνεργάστηκε στο πρόσφατο album τους. Κι όταν του ζητήσαμε να γράψει κάτι για μας, εκείνος προτίμησε να ζωγραφίσει (προέρχεται, άλλωστε, από καλλιτεχνική οικογένεια, με παρελθόν στα εικαστικά): σχεδίασε μια πόλη υπό το φως της πανσελήνου και ένα περίεργο ανθρωποειδές, γράφοντας από κάτω: "This is my music. I love moody light".
Ακούγοντας ολόκληρο το ντεμπούτο του King Krule τρεις μήνες μετά, τα λόγια του και η έμπνευσή του γίνονται πιο κατανοητά από ποτέ. Το παιχνίδι στο "6 Feet Beneath The Moon" δεν παίζεται τόσο στην κλασική τραγουδοποιία, αλλά στην ατμόσφαιρα. Οι διαδοχικές τετράφωνες συγχορδίες της κιθάρας του ξεχύνονται σαν φως, λούζοντας τα πάντα στο χώρο και επιβάλλοντας τη δική τους αισθητική. Έναν ασύλληπτο ρομαντισμό, που ταιριάζει όσο τίποτα στις νυχτερινές ή τις πρώτες πρωινές ώρες. Τα δε κομμάτια, τα οποία δεν είναι αρκετά συγκεντρωμένα και στιβαρά ως συνθέσεις για να αποτελέσουν το επίκεντρο της προσοχής, λειτουργούν σαν αρωματικό χώρου: δεν ασχολείσαι με την ουσία τους, αλλά απολαμβάνεις στο έπακρο την αίσθηση που σου δημιουργούν. Θέτουν το ιδανικό background για την εκφραστική φωνή του Archy, που αν και καθαρόαιμος ginger Άγγλος, ακούγεται σαν να έρχεται από τα βάθη της Αφρικής. Τόσο όταν τραγουδάει σιγανά, όσο και όταν κραυγάζει, η ανατριχιαστική φωνή του έχει κάτι το πολύ ξεχωριστό και αυθεντικό.
Στο "6 Feet Beneath The Moon", οι μουσικές αναφορές του 19χρονου παντρεύονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Οι post-dubstep τεχνικές και τα απομεινάρια του trip hop έρχονται να δέσουν με την αιθέρια κιθαριστική indie, τις αρμονίες της soul και της jazz και ενίοτε τα ρυθμικά της funk. Η κιθάρα του είναι παρόμοιας φιλοσοφίας με αυτή του Mac DeMarco, όμως τρόπος που τη μπλέκει στην ηλεκτρονική παραγωγή θυμίζει αυτόν που ο James Blake χρησιμοποιεί το πιάνο. Το βάρος, βέβαια, πέφτει περισσότερο στον ηλεκτρονικό ήχο (π.χ. drums) , γεγονός κάπως απογοητευτικό για όσους είχαμε την τύχη να τον απολάυσουμε live με όλη τη μπάντα, όπου ο ήχος είναι πιο κιθαριστικός και ίσως πιο old school, θα έλεγε κανείς. Εξήγηση, όμως, υπάρχει: το δίσκο τον ηχογράφησε στο μεγαλύτερο μέρος του απομονωμένος, πριν υπογράψει το συμβόλαιο με την εταιρεία. Η μπάντα που τον πλαισιώνει ήρθε αργότερα. Τέλος, για να κλείσουμε με το θέμα των "παραπόνων", για κάποιον άγνωστο λόγο από το album λείπουν τα δύο καλύτερα, ίσως, κομμάτια του: το άπαιχτο Rock Bottom και το The Noose Of Jah City, τα οποία βρίσκονται μόνο σε single και EP αντίστοιχα. Χμ, ποιοι άλλοι απέκλεισαν ορισμένα από τα καλύτερά τους κομμάτια από το ντεμπούτο τους πριν μερικά χρόνια;
Το "6 Feet Beneath The Moon" δεν είναι επ' ουδενί ένα άριστο μουσικά album. Έχει, όμως, μπόλικη ψυχή και μια ακαταμάχητη φρεσκάδα τόσο στον ήχο του, όσο και στην ατμόσφαιρά του. Ο King Krule έχει καταφέρει να φτιάξει έναν ήχο σύγχρονο και ολόδικό του, έναν ήχο απόλυτα αναγνωρίσιμο. Στοιχείο χαρακτηριστικό, βέβαια, μόνο των μεγάλων και σπουδαίων καλλιτεχνών, το οποίο πλέον σπανίζει. Κι αν στα 19 του έχει ήδη δημιουργήσει κάτι τόσο αυθεντικό, είναι τρομακτικές οι προοπτικές για την καλλιτεχνική του συνέχεια.
Βαθμολογία: 7½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Easy Easy , Boarder Line , A Lizard State , Neptune Estate , Out Getting Ribs
Κυκλοφορεί: 24 Αυγούστου 2013
Όταν το Indiego Sound γνώρισε τον 19χρονο Βρετανό Archy Marshall, ή αλλιώς King Krule, στο φετινό Plisskën Festival, είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε αρκετά για τη μουσική. Μας είπε για τις επιρροές του από τη jazz και τη soul της δεκαετίας του '70 (όχι ότι δεν το είχαμε καταλάβει βέβαια από τη μουσική του!), αλλά και για τους σύγχρονους καλλιτέχνες της ηλεκτρονικής σκηνής που τον εμπνέουν, όπως ο James Blake και οι Mount Kimbie, με τους οποίους και συνεργάστηκε στο πρόσφατο album τους. Κι όταν του ζητήσαμε να γράψει κάτι για μας, εκείνος προτίμησε να ζωγραφίσει (προέρχεται, άλλωστε, από καλλιτεχνική οικογένεια, με παρελθόν στα εικαστικά): σχεδίασε μια πόλη υπό το φως της πανσελήνου και ένα περίεργο ανθρωποειδές, γράφοντας από κάτω: "This is my music. I love moody light".
Ακούγοντας ολόκληρο το ντεμπούτο του King Krule τρεις μήνες μετά, τα λόγια του και η έμπνευσή του γίνονται πιο κατανοητά από ποτέ. Το παιχνίδι στο "6 Feet Beneath The Moon" δεν παίζεται τόσο στην κλασική τραγουδοποιία, αλλά στην ατμόσφαιρα. Οι διαδοχικές τετράφωνες συγχορδίες της κιθάρας του ξεχύνονται σαν φως, λούζοντας τα πάντα στο χώρο και επιβάλλοντας τη δική τους αισθητική. Έναν ασύλληπτο ρομαντισμό, που ταιριάζει όσο τίποτα στις νυχτερινές ή τις πρώτες πρωινές ώρες. Τα δε κομμάτια, τα οποία δεν είναι αρκετά συγκεντρωμένα και στιβαρά ως συνθέσεις για να αποτελέσουν το επίκεντρο της προσοχής, λειτουργούν σαν αρωματικό χώρου: δεν ασχολείσαι με την ουσία τους, αλλά απολαμβάνεις στο έπακρο την αίσθηση που σου δημιουργούν. Θέτουν το ιδανικό background για την εκφραστική φωνή του Archy, που αν και καθαρόαιμος ginger Άγγλος, ακούγεται σαν να έρχεται από τα βάθη της Αφρικής. Τόσο όταν τραγουδάει σιγανά, όσο και όταν κραυγάζει, η ανατριχιαστική φωνή του έχει κάτι το πολύ ξεχωριστό και αυθεντικό.
Στο "6 Feet Beneath The Moon", οι μουσικές αναφορές του 19χρονου παντρεύονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Οι post-dubstep τεχνικές και τα απομεινάρια του trip hop έρχονται να δέσουν με την αιθέρια κιθαριστική indie, τις αρμονίες της soul και της jazz και ενίοτε τα ρυθμικά της funk. Η κιθάρα του είναι παρόμοιας φιλοσοφίας με αυτή του Mac DeMarco, όμως τρόπος που τη μπλέκει στην ηλεκτρονική παραγωγή θυμίζει αυτόν που ο James Blake χρησιμοποιεί το πιάνο. Το βάρος, βέβαια, πέφτει περισσότερο στον ηλεκτρονικό ήχο (π.χ. drums) , γεγονός κάπως απογοητευτικό για όσους είχαμε την τύχη να τον απολάυσουμε live με όλη τη μπάντα, όπου ο ήχος είναι πιο κιθαριστικός και ίσως πιο old school, θα έλεγε κανείς. Εξήγηση, όμως, υπάρχει: το δίσκο τον ηχογράφησε στο μεγαλύτερο μέρος του απομονωμένος, πριν υπογράψει το συμβόλαιο με την εταιρεία. Η μπάντα που τον πλαισιώνει ήρθε αργότερα. Τέλος, για να κλείσουμε με το θέμα των "παραπόνων", για κάποιον άγνωστο λόγο από το album λείπουν τα δύο καλύτερα, ίσως, κομμάτια του: το άπαιχτο Rock Bottom και το The Noose Of Jah City, τα οποία βρίσκονται μόνο σε single και EP αντίστοιχα. Χμ, ποιοι άλλοι απέκλεισαν ορισμένα από τα καλύτερά τους κομμάτια από το ντεμπούτο τους πριν μερικά χρόνια;
Το "6 Feet Beneath The Moon" δεν είναι επ' ουδενί ένα άριστο μουσικά album. Έχει, όμως, μπόλικη ψυχή και μια ακαταμάχητη φρεσκάδα τόσο στον ήχο του, όσο και στην ατμόσφαιρά του. Ο King Krule έχει καταφέρει να φτιάξει έναν ήχο σύγχρονο και ολόδικό του, έναν ήχο απόλυτα αναγνωρίσιμο. Στοιχείο χαρακτηριστικό, βέβαια, μόνο των μεγάλων και σπουδαίων καλλιτεχνών, το οποίο πλέον σπανίζει. Κι αν στα 19 του έχει ήδη δημιουργήσει κάτι τόσο αυθεντικό, είναι τρομακτικές οι προοπτικές για την καλλιτεχνική του συνέχεια.
Βαθμολογία: 7½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Easy Easy , Boarder Line , A Lizard State , Neptune Estate , Out Getting Ribs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου