Είδος: Indie Rock / Post-Punk Revival
Κυκλοφορεί: 12 Αυγούστου 2013
Βαθμολογία: 5½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: There Goes Our Love Again , Gettin Even , Goldmine
Κυκλοφορεί: 12 Αυγούστου 2013
Πέρασαν τέσσερα χρόνια από το 2009, τότε που οι White Lies έκαναν την εμφάνισή τους με εκείνο το υποσχόμενο ντεμπούτο. Ήταν η τρίτη κατά σειρά μπάντα των 00's που αναβίωνε το πνεύμα των Joy Division με μεγάλη απήχηση, μετά τους Interpol και τους Editors. Όλα τα απαραίτητα συστατικά ήταν εκεί: το post-punk, τα βαρύτονα φωνητικά, οι σκοτεινοί στίχοι.
Η συνέχεια το 2011 με το Ritual ήταν μια (όμαλη ομολογουμένως) προσγείωση στην indie πραγματικότητα, που θέλει τις "μπάντες αναβίωσης" να στερεύουν από καλό υλικό ήδη από το δεύτερο δίσκο (για τον τρίτο, ούτε συζήτηση). Παρόλα αυτά, περιείχε και κομμάτια αξιόλογα που ακούστηκαν και κράτησαν σχετικά ζεστό το ενδιαφέρον για την επόμενη δισκογραφική τους κίνηση.
Για να μην πλατειάζουμε, στο τρίτο album των Λονδρέζων η συνήθης πορεία των συγκροτημάτων αναβίωσης που περιγράψαμε πιο πάνω ακολουθείται κατά γράμμα. Ήχος ίδιος (ο παραγωγός Ed Buller, που έχει συνεργαστεί με μπάντες όπως οι Pulp και οι Suede δεν άλλαξε πολλά) και συνθέσεις ακόμα κατώτερες από αυτές του δεύτερου album. Μπορεί να γράφουν ακόμα αξιοπρεπή κομμάτια, σίγουρα καλύτερα από τα αντίστοιχα του νέου δίσκου των Editors, ωστόσο παραμένουν κομμάτια "της σειράς". Μοιάζει να έχει χαθεί η έμπνευση, όχι μόνο σε επίπεδο δημιουργικότητας και υπέρβασης του τρέχοντος ηχητικού μοτίβου (που δεν είναι απαραίτητα το ζητούμενο), αλλά κυρίως σε επίπεδο έκφρασης. Ακόμα και η σκοτεινή ατμόσφαιρα, που τόσο έντονα χαρακτήριζε τη μουσική τους, πλέον είναι άχρωμη και άοσμη.
Εν ολίγοις, το "Big TV" είναι δίσκος κουρασμένος, που δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από μια κατώτερη εκδοχή της ίδιας συνταγής. Είναι προφανής ο δημιουργικός κορεσμός των White Lies. Τα δυο-τρια συμπαθητικά κομμάτια μπορεί να τους σώσουν και αυτή τη φορά, αλλά εάν και ο επόμενος δίσκος είναι μέτριος, το κοινό τους δύσκολα θα συνεχίσει να έχει προσδοκίες.
Η συνέχεια το 2011 με το Ritual ήταν μια (όμαλη ομολογουμένως) προσγείωση στην indie πραγματικότητα, που θέλει τις "μπάντες αναβίωσης" να στερεύουν από καλό υλικό ήδη από το δεύτερο δίσκο (για τον τρίτο, ούτε συζήτηση). Παρόλα αυτά, περιείχε και κομμάτια αξιόλογα που ακούστηκαν και κράτησαν σχετικά ζεστό το ενδιαφέρον για την επόμενη δισκογραφική τους κίνηση.
Για να μην πλατειάζουμε, στο τρίτο album των Λονδρέζων η συνήθης πορεία των συγκροτημάτων αναβίωσης που περιγράψαμε πιο πάνω ακολουθείται κατά γράμμα. Ήχος ίδιος (ο παραγωγός Ed Buller, που έχει συνεργαστεί με μπάντες όπως οι Pulp και οι Suede δεν άλλαξε πολλά) και συνθέσεις ακόμα κατώτερες από αυτές του δεύτερου album. Μπορεί να γράφουν ακόμα αξιοπρεπή κομμάτια, σίγουρα καλύτερα από τα αντίστοιχα του νέου δίσκου των Editors, ωστόσο παραμένουν κομμάτια "της σειράς". Μοιάζει να έχει χαθεί η έμπνευση, όχι μόνο σε επίπεδο δημιουργικότητας και υπέρβασης του τρέχοντος ηχητικού μοτίβου (που δεν είναι απαραίτητα το ζητούμενο), αλλά κυρίως σε επίπεδο έκφρασης. Ακόμα και η σκοτεινή ατμόσφαιρα, που τόσο έντονα χαρακτήριζε τη μουσική τους, πλέον είναι άχρωμη και άοσμη.
Εν ολίγοις, το "Big TV" είναι δίσκος κουρασμένος, που δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από μια κατώτερη εκδοχή της ίδιας συνταγής. Είναι προφανής ο δημιουργικός κορεσμός των White Lies. Τα δυο-τρια συμπαθητικά κομμάτια μπορεί να τους σώσουν και αυτή τη φορά, αλλά εάν και ο επόμενος δίσκος είναι μέτριος, το κοινό τους δύσκολα θα συνεχίσει να έχει προσδοκίες.
Βαθμολογία: 5½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: There Goes Our Love Again , Gettin Even , Goldmine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου