Είδος: Pop / Soul / R&B
Κυκλοφορεί: 9 Σεπτεμβρίου 2013
Βαθμολογία: 8
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Givin' Em What They Love , Electric Lady , We Were Rock & Roll , Dance Apocalyptic , Ghetto Woman
>>> Full Album
Κυκλοφορεί: 9 Σεπτεμβρίου 2013
Λίγο το ότι είμαστε στην Ευρώπη, λίγο το ότι έχουμε αδυναμία στη rock και τα διάφορα παρακλάδια της, η αλήθεια είναι ότι το Indiego Sound δεν παρουσιάζει συχνά δίσκους από μαύρους καλλιτέχνες. Όταν το κάνει όμως, πρόκειται συνήθως για εξαιρετικά δείγματα γραφής. Τέτοια ήταν τα περσινά albums του Kendrick Lamar και του Frank Ocean, τέτοιο είναι και το φετινό της Janelle Monáe. Κυρίες και κύριοι, σήμερα το Indiego Sound παρουσιάζει τον καλύτερο pop δίσκο από μαύρο καλλιτέχνη για το 2013!
Η Janelle Monáe δεν είναι χθεσινή. Συνεργάστηκε το 2006 με τους Outkast στο album "Idlewild", ενώ λίγο αργότερα ξεκίνησε να κυκλοφορεί μια σειρά από suites, τα οποία υπάγονται σε ένα ευρύτερο concept που αναφέρεται στην εμβληματική φουτουριστική ταινία "Metropolis" του Fritz Lang (1927). Το πρώτο suite κυκλοφόρησε ως EP το 2007. Το δεύτερο και το τρίτο suite μαζί αποτέλεσαν το κα-τα-πλη-κτι-κό ντεμπούτο της το 2010, έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς του. Το τέταρτο και το πέμπτο βρίσκονται στο παρόν album, ενώ το έκτο και το έβδομο (και τελευταία) θα βρίσκονται λογικά στο επόμενο. Βέβαια, τη μεγάλη αναγνωρισιμότητα την απέκτησε όταν συνεργάστηκε με τους Fun. στο περίφημο We Are Young.
Το πιο απίθανο με τη Janelle Monáe είναι το γεγονός ότι προσεγγίζει τη μουσική the mainstream way, αλλά εισάγει μια μουσικότητα και μια ποιότητα που στέλνει αδιάβαστους τους περισσότερους "εναλλακτικούς" καλλιτέχνες εκεί έξω, καθώς και όλους όσοι θεωρούν ότι δε μπορεί να γεννηθεί καλή μουσική στα major labels. Όπως και το προηγούμενο, έτσι και αυτό εδώ το album είναι μια υπερπαραγωγή, στη δημιουργία της οποίας συμμετείχε ένας ολόκληρος στρατός από μουσικούς, παραγωγούς και featured artists. Είναι ένας δίσκος δουλεμένος στην εντέλεια, με παραγωγή γυαλισμένη σπιθαμή προς σπιθαμή και με ήχο που θα φανεί οικείος στους fans της εμπορικής R&B. Παρόλα αυτά, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το 95% της mainstream σκηνής: μιλώντας στη γλώσσα τους, δίνει μια ποιοτική διάσταση και μια ουσία σπάνια για το είδος.
Η Janelle Monáe είναι ένα υπέροχα χαρισματικό πλάσμα. Συνδυάζει την ενέργεια του James Brown, τη σπιρτάδα του Prince, την αίγλη της Shirley Bassey και τα φωνητικά προσόντα της Beyonce, χωρίς να ξεπερνάει σε ταλέντο κανέναν από τους τέσσερις. Η μουσική της, μια μίξη από pop, soul και R&B, ξεχειλίζει από φαντασία και πανέξυπνες ιδέες, που πατάνε σε σωστές, "μαύρες" βάσεις. Τα κομμάτια της είναι γεμάτα μελωδικότητα και ρυθμό, έχουν εκπληκτικές ενορχηστρώσεις και περισσότερο απ' όλα έχουν ανεξάντλητη ενέργεια Ειλικρινά, είναι πολύ σπάνιο πλέον να βγαίνει καλή μουσική που να σε εμπνέει για χορό - και αυτή εδώ δεν το εμπνέει απλώς, αλλά το επιβάλλει. Κάτι το οποίο η πολυτάλαντη Janelle αναδεικνύει έξοχα με το χορό της στις εντυπωσιακές ζωντανές της εμφανίσεις.
Το "The Electric Lady" είναι εμφανώς πιο pop oriented από το προηγούμενο album, όπου οι soul πτυχές του ήχου της είχαν μεγαλύτερη βαρύτητα. Μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκεται μουσικά ένα κλικ χαμηλότερα (μισό βαθμό, αν μιλήσουμε με βαθμολογικούς όρους). Ωστόσο, συνήθως αυτό δεν ενοχλεί, γιατί γίνεται με μέτρο και προσοχή. Τα ορχηστρικά overtures που ανοίγουν κάθε suite παραμένουν φανταστικά, ενώ τα solo της κιθάρας που ξεπετάγονται σε ανύποπτο χρόνο μέσα στις συνθέσεις είναι σκέτο θαύμα. Σε κάποια (λίγα) σημεία ο δίσκος πλησιάζει επικίνδυνα τον χοντροκομμένο εμπορικό ήχο, αλλά ξεγλιστράει την τελευταία στιγμή. Το γεγονός ότι τα κομμάτια είναι τόσο, μα τόσο εθιστικά, τελικά κερδίζει τις εντυπώσεις και αποσπά την προσοχή από τα ηχητικά ατοπήματα.
Με άλλα λόγια, η "εμπορική" pop δύσκολα γίνεται καλύτερη από αυτήν της Janelle Monáe. Πρόκειται για μια άψογη τραγουδοποιό, ερμηνεύτρια και χορεύτρια, και ξεκάθαρα για μια γυναίκα φαινόμενο, η οποία αν έκανε καριέρα πριν από 30 χρόνια θα ήταν superstar. Το "The Electric Lady" είναι από τους δίσκους που δεν πρέπει να χάσει κανείς.
Η Janelle Monáe δεν είναι χθεσινή. Συνεργάστηκε το 2006 με τους Outkast στο album "Idlewild", ενώ λίγο αργότερα ξεκίνησε να κυκλοφορεί μια σειρά από suites, τα οποία υπάγονται σε ένα ευρύτερο concept που αναφέρεται στην εμβληματική φουτουριστική ταινία "Metropolis" του Fritz Lang (1927). Το πρώτο suite κυκλοφόρησε ως EP το 2007. Το δεύτερο και το τρίτο suite μαζί αποτέλεσαν το κα-τα-πλη-κτι-κό ντεμπούτο της το 2010, έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς του. Το τέταρτο και το πέμπτο βρίσκονται στο παρόν album, ενώ το έκτο και το έβδομο (και τελευταία) θα βρίσκονται λογικά στο επόμενο. Βέβαια, τη μεγάλη αναγνωρισιμότητα την απέκτησε όταν συνεργάστηκε με τους Fun. στο περίφημο We Are Young.
Το πιο απίθανο με τη Janelle Monáe είναι το γεγονός ότι προσεγγίζει τη μουσική the mainstream way, αλλά εισάγει μια μουσικότητα και μια ποιότητα που στέλνει αδιάβαστους τους περισσότερους "εναλλακτικούς" καλλιτέχνες εκεί έξω, καθώς και όλους όσοι θεωρούν ότι δε μπορεί να γεννηθεί καλή μουσική στα major labels. Όπως και το προηγούμενο, έτσι και αυτό εδώ το album είναι μια υπερπαραγωγή, στη δημιουργία της οποίας συμμετείχε ένας ολόκληρος στρατός από μουσικούς, παραγωγούς και featured artists. Είναι ένας δίσκος δουλεμένος στην εντέλεια, με παραγωγή γυαλισμένη σπιθαμή προς σπιθαμή και με ήχο που θα φανεί οικείος στους fans της εμπορικής R&B. Παρόλα αυτά, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το 95% της mainstream σκηνής: μιλώντας στη γλώσσα τους, δίνει μια ποιοτική διάσταση και μια ουσία σπάνια για το είδος.
Η Janelle Monáe είναι ένα υπέροχα χαρισματικό πλάσμα. Συνδυάζει την ενέργεια του James Brown, τη σπιρτάδα του Prince, την αίγλη της Shirley Bassey και τα φωνητικά προσόντα της Beyonce, χωρίς να ξεπερνάει σε ταλέντο κανέναν από τους τέσσερις. Η μουσική της, μια μίξη από pop, soul και R&B, ξεχειλίζει από φαντασία και πανέξυπνες ιδέες, που πατάνε σε σωστές, "μαύρες" βάσεις. Τα κομμάτια της είναι γεμάτα μελωδικότητα και ρυθμό, έχουν εκπληκτικές ενορχηστρώσεις και περισσότερο απ' όλα έχουν ανεξάντλητη ενέργεια Ειλικρινά, είναι πολύ σπάνιο πλέον να βγαίνει καλή μουσική που να σε εμπνέει για χορό - και αυτή εδώ δεν το εμπνέει απλώς, αλλά το επιβάλλει. Κάτι το οποίο η πολυτάλαντη Janelle αναδεικνύει έξοχα με το χορό της στις εντυπωσιακές ζωντανές της εμφανίσεις.
Το "The Electric Lady" είναι εμφανώς πιο pop oriented από το προηγούμενο album, όπου οι soul πτυχές του ήχου της είχαν μεγαλύτερη βαρύτητα. Μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκεται μουσικά ένα κλικ χαμηλότερα (μισό βαθμό, αν μιλήσουμε με βαθμολογικούς όρους). Ωστόσο, συνήθως αυτό δεν ενοχλεί, γιατί γίνεται με μέτρο και προσοχή. Τα ορχηστρικά overtures που ανοίγουν κάθε suite παραμένουν φανταστικά, ενώ τα solo της κιθάρας που ξεπετάγονται σε ανύποπτο χρόνο μέσα στις συνθέσεις είναι σκέτο θαύμα. Σε κάποια (λίγα) σημεία ο δίσκος πλησιάζει επικίνδυνα τον χοντροκομμένο εμπορικό ήχο, αλλά ξεγλιστράει την τελευταία στιγμή. Το γεγονός ότι τα κομμάτια είναι τόσο, μα τόσο εθιστικά, τελικά κερδίζει τις εντυπώσεις και αποσπά την προσοχή από τα ηχητικά ατοπήματα.
Με άλλα λόγια, η "εμπορική" pop δύσκολα γίνεται καλύτερη από αυτήν της Janelle Monáe. Πρόκειται για μια άψογη τραγουδοποιό, ερμηνεύτρια και χορεύτρια, και ξεκάθαρα για μια γυναίκα φαινόμενο, η οποία αν έκανε καριέρα πριν από 30 χρόνια θα ήταν superstar. Το "The Electric Lady" είναι από τους δίσκους που δεν πρέπει να χάσει κανείς.
Βαθμολογία: 8
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Givin' Em What They Love , Electric Lady , We Were Rock & Roll , Dance Apocalyptic , Ghetto Woman
>>> Full Album
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου