12.10.13

Anna Calvi - One Breath

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  7 Οκτωβρίου 2013


     Το υπέροχο ντεμπούτο της Anna Calvi ήταν από τους καλύτερους δίσκους του 2011, με την υποψηφιότητα για το Mercury Prize να είναι ένα μόνο παράδειγμα της ευρύτερης αποδοχής που δικαίως γνώρισε. Η Calvi τότε μας είχε συστηθεί παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως μια απόλυτα ώριμη και κατασταλαγμένη καλλιτεχνική οντότητα, γεγονός που απέρρεε τόσο από τον ήχο, όσο και από την εικόνα της. Υπέρκομψη, ντυμένη πάντα στα μαύρα και στα κόκκινα, με τον κότσο, τη γόβα και τα χρυσά κοσμήματα, απέπνεε τον αέρα κινηματογραφικής δραματικής ντίβας, με την κλασική telecaster σε sunburst απόχρωση να αποτελεί το μοναδικό οπτικό στοιχείο που παρέπεμπε σε κάτι το rock. Όσο για τον ήχο της, ακροβατούσε περίτεχνα ανάμεσα στο PJ Harvey-ικό alternative rock και τις προσωπικές, arty αισθητικές πινελιές από το flamenco και το κλασικό τραγούδι. Ήταν κάτι το εντελώς συνειδητοποιημένο και ολοκληρωμένο, οπτικά και ακουστικά.
     Ο νέος της δίσκος έρχεται και βροντοφωνάζει ότι είναι ένα αγχωμένο δεύτερο βήμα. Η Calvi ένιωσε την ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί πλήρως, ενδεχομένως από φόβο μήπως της καταλογίσουν κάποιου είδους στασιμότητα. Όχι μόνο έχει δώσει τέλος στην πρότερη περσόνα της όπως την ξέραμε, αλλά συγχρόνως έχει σαλπάρει ηχητικά προς τόσες πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις, που μοιάζει να έχει χάσει τον μπούσουλα. Άλλοτε ακούγεται ως δεύτερη PJ Harvey ("Tristan"), άλλοτε πλησιάζει το lo-fi ("Piece By Piece"), άλλοτε οδηγείται σε noise ξεσπάσματα ("Love Of My Life", "Cry"), ενώ φτάνει μέχρι και σε σχεδόν avant-garde καταστάσεις (δεύτερο μισό του "Carry Me Over"), σε ορχηστρικά μέρη με βιολιά ("Sing To Me") ή σε ατμοσφαιρικούς ηλεκτρονικούς ήχους ("One Breath"). Για το τέλος επιφυλάσσει το πλέον απρόσμενο κλείσιμο, με τα δύο τελευταία ρυθμικά ασπόνδυλα κομμάτια, που θυμίζουν experimental ήχους που ακούμε κατά καιρούς σε διάφορους καλλιτέχνες.
     Η Anna Calvi προσπάθησε να τα κάνει όλα, αλλά τελικά δεν καταφέρνει και πολλά. Η έξυπνη ισορροπία που υπήρχε στον ήχο της δεν υφίσταται πλέον. Όλος αυτός ο ηχητικός πανζουρλισμός καθιστά το album απρόσιτο και κουραστικό. Η σύγχυσή της περνάει κατευθείαν στον ακροατή, αποπροσανατολίζοντάς τον και αφήνοντάς τον μόνο και αβοήθητο να παλεύει να κρατηθεί από κάπου για να χωνέψει την ανομοιομορφία που του ξεδιπλώνεται. Η αγριάδα της ξαφνικά χάνει τη γοητεία της και γίνεται καταπιεστική. Γιατί να πρέπει να υποβληθούμε σε δοκιμασίες υπομονής για να γευτούμε τις κρυμμένες αρετές;
     Το "One Breath" έχει τις στιγμές του, δεν είναι τόσο καταστροφικό όσο θα συμπέραινε κανείς αν σταματούσε την ανάγνωση στην προηγούμενη παράγραφο. Υπάρχουν αξιόλογες μελωδίες, υπάρχουν καλές ερμηνείες, υπάρχουν όμορφα ορχηστρικά μέρη. Ωστόσο, οι στιγμές αυτές είναι τόσο άτεχνα δεμένες, τόσο πολύ αφημένες στη μαύρη τύχη τους και σε μια τόσο χαλαρή αλληλουχία, που τελικά πνίγονται και χάνονται. Μέσα στο δίσκο δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να μην αφήνει την αίσθηση του ανικανοποίητου, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Έτσι, τελικά ο δίσκος χαντακώνεται και η Anna Calvi γίνεται ένα ακόμη θύμα του φαινομένου του "δύσκολου δεύτερου album".

Βαθμολογία:  5½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Suddenly
, Eliza , Sing To Me

Δεν υπάρχουν σχόλια: