Είδος: Progressive Rock / Folk Rock
Κυκλοφορεί: 14 Οκτωβρίου 2013
Οι solo δίσκοι του Jonathan Wilson για κάποιο λόγο δεν τυγχάνουν της προσοχής που τους αξίζει. Ακόμα και το "Fanfare", το πρόσφατο πόνημα του μουσικού από το Los Angeles, το οποίο γνωρίζει μια μικρή, σχετική εμπορική επιτυχία, θα μπορούσε να έχει προκαλέσει πολύ μεγαλύτερο ντόρο.
Βασικά, θα προκαλούσε τεράστιο ντόρο εάν είχε κυκλοφορήσει... 40 χρόνια νωρίτερα. Την περίοδο, δηλαδή, που χρονολογούνται οι αναφορές του. Η δεκαετία του '70 έχει καθορίσει σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα τον ήχο του Wilson, με τις pinkfloyd-ικές progressive αναφορές να πρωτοστατούν και τις folk rock (Dylan, Neil Young) να έρχονται στη συνέχεια, αλλά και ίχνη από jazz να ξεπετάγονται εδώ και εκεί, ιδιαιτέρως στα πνευστά με τα οποία επιλέγει κάποιες φορές να συμπληρώνει τον ήχο του. Ήχος ο οποίος είναι πλούσιος από πλευράς ενορχήστρωσης και συγχρόνως απολαυστικά αναλογικός.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το "Fanfare" αναδεικνύει το χάρισμα του Wilson ως μουσικού. Είναι γεμάτο από καλές μελωδίες, μπόλικη τεχνική (τέτοια solos σπάνια ακούμε πλέον στη δισκογραφία), πολυποίκιλες ιδέες, αξιοθαύμαστες ενορχηστρώσεις και υψηλή αισθητική.
Το στοιχείο που βροντοφωνάζει την απουσία του είναι ο προσωπικός χαρακτήρας. Ο δίσκος ακούγεται εξωφρενικά οικείος από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Παρόλο που σχεδόν εξαντλεί τη χωρητικότητα ενός CD (περίπου 80 λεπτά), δεν περιλαμβάνει ούτε μία στιγμή έκπληξης. Ο δημιουργός του δείχνει πόσο καλά μπορεί και αναπαράγει τους ήχους που τον έχουν σημαδέψει, αλλά δεν αφήνεται ούτε λεπτό στη μαγεία της μουσικής εξερεύνησης. Κατά κάποιο τρόπο κρύβεται πίσω από την ασφάλεια της "by the book" δημιουργίας και διστάζει να βγάλει μπροστά τον εαυτό του. Εντυπωσιακός; Σαφώς. Απαραίτητος; Σε καμία περίπτωση.
Βαθμολογία: 7
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Dear Friend , Love To Love , Fazon , New Mexico , Lovestrong
Κυκλοφορεί: 14 Οκτωβρίου 2013
Οι solo δίσκοι του Jonathan Wilson για κάποιο λόγο δεν τυγχάνουν της προσοχής που τους αξίζει. Ακόμα και το "Fanfare", το πρόσφατο πόνημα του μουσικού από το Los Angeles, το οποίο γνωρίζει μια μικρή, σχετική εμπορική επιτυχία, θα μπορούσε να έχει προκαλέσει πολύ μεγαλύτερο ντόρο.
Βασικά, θα προκαλούσε τεράστιο ντόρο εάν είχε κυκλοφορήσει... 40 χρόνια νωρίτερα. Την περίοδο, δηλαδή, που χρονολογούνται οι αναφορές του. Η δεκαετία του '70 έχει καθορίσει σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα τον ήχο του Wilson, με τις pinkfloyd-ικές progressive αναφορές να πρωτοστατούν και τις folk rock (Dylan, Neil Young) να έρχονται στη συνέχεια, αλλά και ίχνη από jazz να ξεπετάγονται εδώ και εκεί, ιδιαιτέρως στα πνευστά με τα οποία επιλέγει κάποιες φορές να συμπληρώνει τον ήχο του. Ήχος ο οποίος είναι πλούσιος από πλευράς ενορχήστρωσης και συγχρόνως απολαυστικά αναλογικός.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το "Fanfare" αναδεικνύει το χάρισμα του Wilson ως μουσικού. Είναι γεμάτο από καλές μελωδίες, μπόλικη τεχνική (τέτοια solos σπάνια ακούμε πλέον στη δισκογραφία), πολυποίκιλες ιδέες, αξιοθαύμαστες ενορχηστρώσεις και υψηλή αισθητική.
Το στοιχείο που βροντοφωνάζει την απουσία του είναι ο προσωπικός χαρακτήρας. Ο δίσκος ακούγεται εξωφρενικά οικείος από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Παρόλο που σχεδόν εξαντλεί τη χωρητικότητα ενός CD (περίπου 80 λεπτά), δεν περιλαμβάνει ούτε μία στιγμή έκπληξης. Ο δημιουργός του δείχνει πόσο καλά μπορεί και αναπαράγει τους ήχους που τον έχουν σημαδέψει, αλλά δεν αφήνεται ούτε λεπτό στη μαγεία της μουσικής εξερεύνησης. Κατά κάποιο τρόπο κρύβεται πίσω από την ασφάλεια της "by the book" δημιουργίας και διστάζει να βγάλει μπροστά τον εαυτό του. Εντυπωσιακός; Σαφώς. Απαραίτητος; Σε καμία περίπτωση.
Βαθμολογία: 7
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Dear Friend , Love To Love , Fazon , New Mexico , Lovestrong
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου